czwartek, 17 listopada 2016

De cauponis mihi maxime gratis (pars prima)

Vale dicens potionibus alcoholicis, in memoriam adduco nomina cauponarum, quas adire solebam. Tot erant! Cum enim solitarius viverem – at vivebam solitarius plus quam dimidiam partem vitae adultae – mos mihi semper erat vespero cauponam adire, ut in praesentia aliorum hominum, essent mihi partim aut omnino ignoti, tempus tererem. Etiam certe spes feminas quasdam convieniendi aderat; sed, ut verum dicam, per nonnulla milia fortasse noctarum in cauponibus ita tritarum mulieres ad futuendum piscatus sum tres vel quattuor: ratio ergo expensorum ad effectum miserrima. Sed certe non ob spem coitus tantum cauponas adire solebam: multum tempus trivi cum compotatoribus – magna ex parte viris – hilaribus; multa viariaque de vita eorum et vita generaliter cum iis loquendo didici. Saepissime tamen solus horas longas ad mensam cauponae sedebam; habemus in Polonia nomen describens tales homines: blattae cauponariae (ćmy barowe).
Primum gustatum vitae cauponariae cognoveram Columbi (Columbus) in urbe capitali US-civitatis Ohio, ubi vixit uxor mea, anno ineunte 1990. Nomen cauponae erat "Apud Laurentium" (Larry's). Postquam uxorem ob iurgia continua matrimonii sex mensium reliqueram, nimis solitarium me sentiens hanc cauponam adire vesperibus coepi. Columbus erat – verisimiliter est usque hodie –urbs valde cosmopolitana propter permagnam universitatem studiorum,ubi multi studentes peregrini studebant. Ibi, apud Laurentium, primum in vita mea magnam copiam alcoholis (5-6 pocula cerevisiae) uno vespere bibi ac postero die primum crapula laboravi. Sed mox fata me in Poloniam reduxerunt, ubi, ordine communistico modo a civibus expugnato mercatuque libero modo introducto, nondum cauponae cerevisiariae habuimus. Neque aderat mihi pecunia primis in Polonia mensibus.
Alteram mihi "cauponam regularem" inveni hieme 1991 anni Zagrabiae Croatarum, ubi hoc et sequente anno munere fungebar relatoris diurnarii ephemeridis cuiusdam Polonae. Nomen cauponae erat specialis:"Grabancijaš", quod originem trahit ex Italica negromanzia, i.e. magia nigra. Grabancijaš fuisse, secundum fabulam popularem monticolarum Croatensium, incantatorem qui ut iuvenis studens fuerat 12 academiarum theologicarum necnon magorum scholae troglodyticae (=spelaeae; ergo diabolicae, magicae) Vilenicensis (Vilenica est nomen vici Slovenorum cum specu permagno, prope Tergeste in fine Italica). Amicitia Grabancijaš fuisse cum diabolo ac putabatur scire per aera volare.
In hac caupona conabar bibere more Croatarum, id est... multum. Ibi, credo, morbo alcoholismi laborare coepi, sed ut vir iuvenis nondum tam magnis crapulae cruciatibus laborabam, neque effectus huius morbi valde timui.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz