środa, 28 października 2015

De arboribus – porro

E.G., amicus meus herbarius, quem cum de opinione sententiae sacerdotis Klimuszko de "malis" arboribus rogassem, respondit: Noli mirari sacerdotem id dixisse – ecclesia catholica persectatur omnia vestigia paganitatis. At berberis, tremula, populus, alnus et sambucus nigra erant Slavis arbores (fruticesve) sacrae; sicut et aliis gentibus. Hem, credidi patrem Klimuszko maioribus virtutibus duci... Non ego tamen sum, qui de hac re iudicet.
Ceterum, de sambuco nigra disputantes, meminisse debemus secundum populi sapientiam ex hac arbore crucem passionis Christi factam esse (licet sint, qui aliter sentiant, pinum nigram, cypressum, ulmum, buxum, abietem aut etiam iuniperum ea honore dignas putantes[1]). Omnes fere[2] autem in eo consentiunt de ramo sambuceo se pependisse Iudam Iscariotam. Rebus ita stantibus, facilius intellegi potest, cur fungus quidam arborealis nominetur – lingua taxonomica Linnaeana - Auricularia auricula-judae (in aliis linguis similiter, ut ucho Judaszowe Polonice, licet nonnullae terrae mutaverint nuper id nomen ob causas "rectitudinis politicae"). Scimus enim auriculariam hanc praesertim in trunco sambuci nigrae nasci.
Ceterum flos sambuci adiuvat bronchitem similesque morbos mederi.
De alno autem – altera arbore "mala" secundum divisionem Klimuszkianam – scimus eam sacram apud Graecos fuisse Phoroneo, conditori urbis Argos, qui scilicet quasi proxeneta Promethei fungeretur, homines docens usum ignis.
Patri Klimuszko quoque odiosa populus tremula eo claret, quod ex ligno eius factus sit paxillus, adhibitus a Cain ad Abel necandum. Paxilli tremulani credebantur quoque optimi – apud Slavicas gentes Paeninsulae Balcanicae – esse ad interficiendos vampyros, si tantum cor vampyri ferias (aliter enim nullo modo morietur). In Polonia gomphis e tremula factis utebantur homines ut operculum arcae funebris clauderent – aliter mortuus, alias arbores minime timens, tumulum noctu reliquerit et ut lar sui propinquos terrebit.


[1] Apud Romanos autem lugubrem arborem fuisse piceam. Ut ait Plinius (Nat. Hist. XVI): Picea montes amat atque frigora, feralis arbor et funebri indicio ad fores posita ac rogis virens.
[2] Fere, nam nonnulli tremulam monstrant, de qua arbore infra.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz