poniedziałek, 7 września 2015

De sexu Pythonis (necnon Godzirae)

Ovidii "Metamorphoses" legendo obiter notavi poetam ad Pythonem Delphicum describendum uti genere feminino, ut ex. gr. Met. I, 454: victa serpente. Simili modo tractaverunt hanc bestiam nonnulli scriptores Graeci, ut patet e dictionario Liddell-Scottiano:
Πυ_θών , νος, ,= Πυθώ, Il.2.519, h.Merc.178, Simon.125, Pi.O.6.48, S.OT152 (lyr.), Ar.Ra.659, al.
Plerisque tamen in locis scriptorum antiquorum "vir" est Python.
De hac mea "inventione" certiores feci sodales Gregis Latine Loquentium. Quorum Thomas Coloniensis respondit mihi talibus verbis:
Inveni haec in lexicis: Python, -onis m est nomen serpentis, quam/quem Apollo necavit ("serpens" est generis communis). Hoc fecit in regione, cui est nomen "" Pytho, ūs f". (Graece Πυθώ sive Πυθών, ambo generis feminini).
Videte lexicon Latino-Theodiscum Georges:
[2109] Pȳthō, ūs, f. (Πυθώ), ältester Name der Gegend von Phocis am Fuße des Parnassus, in der die Stadt Delphi lag, später auch Name der Stadt selbst, Lucan. 5, 134: dah. Delphica Pytho, Tibull. 2, 3, 27. – Dav.: A) Pȳthicus, a, um (Πυθικός), pythisch, apollinisch, delphisch, Apollo, Liv.: oraculum, sortes, Liv. – B) Pȳthius, a, um (Πύθιος), pythisch = delphisch, apollinisch, 1) adi.: incola, Apollo,Hor.: Apollo, Cic.: so auch deus, Prop.: oraculum, Cic.: regna, die Stadt Delphi, Prop.: Pythia vates (s.no. 2, b), Iuven. – 2) subst.: a) Pȳthius, iī, m., der Pythier, v. Apollo, Vell. 1, 2, 1. – b) Pȳthia, ae, f. (Πυθία, sc. ἱέρεια), die Priesterin des Apollo zu Delphi, die die Orakelsprüche auf dem Dreifuße sitzend erteilte, die Pythia, Cic. u.a. – c) Pȳthia, iōrum, n. (τὰ Πύθια, sc. ἱερά), die pythischen Spiele, die zuerst alle neun, dann alle fünf Jahre auf den krissäischen Feldern bei Delphi zu Ehren des pythischen Apollo gefeiert wurden (weil er die Schlange Pytho erlegt hatte), wobei namentlich ein Lobgedicht auf den Sieg Apollos gesungen wurde, Ov., Plin. u.a.: Pythia vincere, in den p. Sp. siegen, Vitr. 9. pr. 1.
[2109] Pȳthōn, ōnis, m. (Πύθων), I) eine große Schlange bei Delphi, die Apollo tötete, weshalb er den Beinamen Pythius erhalten haben soll, Ov. met. 1, 438. Lucan. 6, 408 sqq. Claud. in Ruf. 1. praef. 1. Hyg. fab. 53 u. 140: Genet. Pythonos, Varro LL. 7, 17: Akk. Pythona, Prop. 4, 6, 35. Ov. met. 1, 460. Lucan. 5, 80. Diom. 495, 3. – II) appell.: a) der Wahrsagergeist, Vulg. 1. regg. 28, 7 u. 8. – b) derWahrsager, Vulg. deut. 18, 11. Vulg. 4. regg. 21, 6 u.a. – attrib. = wahrsagerisch, spiritus pytho, Vulg. act. apost. 16, 16.
Nescimus ergo pro certo, utrum Pytho "vir" an "femina" fuerit. Ego, praesagitione potius quam scientia ductus, suspicor feminam, nam feminas patet melius vaticinari, ut Sybilla, apud Graecos Romanosque saltem – apud Hebraeos plures habemus prophetas masculini sexu.
Ceterum, de sexu bestiarum cum loquamur... Godzillam Godziramve Iaponum esse virum, licet omnes fere Occidentales eum, propter –a finale, feminam esse putent; –a enim in fine nominum – et praenominum, et nominum gentilium – Iaponicorum saepe ad viros spectat. 
Apud nostrates meos autem Sphinx contra veritatem bestiam masculini sexus putatur, nam finis verbi -inks auribus Polonis sonat masculine, licet ipsi nullum verbum habeamus ita desinens!

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz