Interdum fit ut homines omnino imperiti scientiarum (in
hoc casu: disciplinae astronomicae) praevideant phaenomena, quae postea demum a
studiosis confirmantur.
Ita poeta et scriptor US-Americanus XIX saeculi Edgard
Allan Poe 70 annis ante Einsteinum posuit principia theorematis Magnae
Displosionis. Id fecit cogitans de paradoxo Olbersiano, noto quoque nomine
'paradoxi caeli obscuri'. Heinrich Olbers enim posuit rogationem: cur – si
universus infinitus est (ut tunc putabatur) – caelum noctu intuendo videmus
imprimis loca obscura, cum theoretice in unoquoque caeli puncto conspici
debeant astra? Poe ut primus responsum rectum huic paradoxo dedit: non
conspicimus lucem harum stellarum, nam nondum ad terram ei (i.e. huic luci)
pervenire contigit. Unde patet et astra et universum initium habuisse et minime
res aetarnas esse (aeternitas enim praebuisset satis temporis, ut lux etiam
remotissimarum stellarum ad nos perveniret).
Hoc modo E.A. Poe ut primus descripsit systema, quod
postea a studiosis nuncupatum est Displosio Magna (Anglice: Big Bang),
licet ipse hoc nomine non usus sit.
Aliud "praecognitione conspectorum"
theorematum cosmicorum attinet ad duas lunas Terrae – studiosi primum hanc
theoriam proposuerunt demum ante abhinc duos annos; ante autem nonaginta annos
similem rationem praebuit homo quidam astronomiae minime peritus. Sed ad rem:
Ab annis septuagenariis praeteriti saeculi praevalens
theorema originis Lunae docet eam esse effectum collisionis inter Terram (tunc
planetam iuvenem, aetate tantum 34 milionum annorum) et decies ea minorem
stellam errantem, nuncupatam a scientistis nomine Thea, a tytanide mythorum
Graecorum, quae fuit mater Selenis, deae Lunariae. Thea – ictu vere suicidiario
- illiserit in Terram et tota tunc in pulverem mutata est. Cuius pulveris –
aliquo pulvere ipsius Terrae ei addicto - circiter duae centesimae partes
formaverint anulum materiae circum terram volventem. Huius deinde materiae circiter
dimidia pars glomerata sit in Lunam hodiernam.
Mense autem Augusto a. 2011 in symbola in actis
"Science" divulgata nonnulli studiosi modificationem huius theoriae
proposuerunt, docentes collisionem Terrae et Theae produxisse non unam, sed
duas lunas, altera diametro ter minore et pondere tantum 4% prioris. Ambae
lunae se invicem circumcurrebant (simul cum ambarum assiduo volatu circum
Terram), usque temporis momentum post nonnullos miliones annorum, cum ambae in
se illiserint, ex quo infortunio "viva" evasit tantum maior lunarum,
i.e. nostra Luna hodierna. Usque nunc hoc theorema nondum putatur certissima,
licet optime omnium explicet incongruitatem amborum hemisphaeriorum satellitis
nostri (nam unum hemisphaeriorum fuerit – secundum hanc cogitandi rationem –
scaena collisionis, cuius indicia usque hodie ipsa portet).
Sed fere eandem fabulam annos vicenarios vicesimi
saeculi scripsit – in suo libro "Narrationes Belzebubis ad usum nepotis
" - Georgi Ivanowič Gurdieff (1872-1949), qui vir mysticus unis, alteris
autem mendax fuisse videtur. Scripsit ille de duabus lunis effectis illisione
non planetae sed cometae (nomine Kondur) in Terram. Finis quoque fabulae non
idem apud Gurdieff est, nam altera luna (sc. minor) non "mortua" est
in collisione cosmica, sed ab hominibus neglecta in... oblivionem decidit.
Ultimi hominum, qui eam memoria tenebantur, essent incolae Atlantidis.
His supradictis addi debeat fortasse fabula Dogonorum,
quae gens Sahariana putatur a nonnullis studiosis (prae)scientiam a multis seaculis
possedisse de astris Syrio B et Syrio C, quae nudo oculo nullo modo in caelo
conspiciantur, propter lucem maioris Syriorum, Syrii A. Dogoni autem doceant
suos iam a multis annis de familia trium Syriorum, licet exsistentia tertius ab
astronomis hodiernis nondum substantialiter confirmetur. Fortasse de tribus
Syriis (et aliis secretis caeli?) docti sunt Dogoni a Nommo – deis amphibiana
forma praeditis, qui de caelo venientes Dogonos ante nonnulla saecula
visitaverint.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz