De suppliciis publicis spectandis an non spectandis

Memini nos, studentes peregrinos Instituti Linguistici Pechinensis (tunc: 北京外国语学院, hodie: 北京外国语大学) invitatos esse ut hospites honorabiles ad... supplicia publica spectanda, id est sclopetando effectam necem hominum capite damnatorum, quod spectaculum in stadio sub Iove habebatur. Quaedam (neurasthenica?) pars animae meae voluit spectaculo adesse (nam mors me semper fascinabat), ex alia autem parte nolui, nam talia spectacula res maxime inhumana mihi videbantur. Re breviter ponderata, proposito recusavi. Se fortasse male feci, nam collega unus meus spectaculo huic aderat atque hodie vir divitissimus est (negotiator industriae petrochemicae), forsan non solum ob hanc extremam experientiam.

Memini quoque me tunc Pechino in televisione spectasse relationem talium suppliciorum publicorum ad hospites celeberrimos reservatorum. Quae supplicia sub tecto in aula quadam spatiosa habebantur. Memini imaginis hospitum, qui omnes personae maximi momenti (Anglice: VIPs) in terra Sinica erant – unus aut duo tempore climacis spectaculi – cum scilicet milites-executores in damnatos sclopetabant – nuces sive semina helianthi manducare pergebant (nam est multis Seribus mos semper aliquid manducare).

At Romanos delectabant supplicia publica, quae e.g. in Colosseo spectare solebant. In numero sceleratorum bestiis tunc datorum certe etiam insontes (e nostra saltem hodierna aestimatione boni et mali) aderant, sicut fortasse anno 1988 Pechini.