Maxime placet mihi fabula haec Carolinae de quadam autopsychotherapia, idonea iis, qui aliqua e parte difficultatibus psychicis laborent propter veteres rixas divortiaque sui parentium (ergo nobis fere omnibus). Sensus huius autotherapiae in eo sit, ut patiens sibi animo fingat suos parentes denuo esse iuvenes, felices, se invicem amantes, eodem modo quasi res praeteritas (in sua tantum scilicet memoria) mutans reparansve, fortasse se ipsum eodem factu fallens, sed... bonum effectum petendo. Imaginatio ipsa visualis talium (=iuvenum, felicium) parentium valde hic prosit.
Re a Carolina (rerum cosmopolitanorum sive totius mundi puella valde perita) auscultata, cotidie vespere coepi matrem meam (nunc 84 annum vitae agentem) necnon patrem (sedecim fere annos iam mortuum) denuo mihi mente comprehendere quasi iuvenes tempore sui nuptiarum. Ne longam vitam felicem secum una re vera habuerunt, nam me puero trium annos nato iam divorti essent. Numquam ego eos felices una vidi, saltem talis rei non memini. In memoria altissima teneo imaginem eorum in eodem lectulo iacentium, in pristina nostra domo viae Populosae (Ludna); hoc vidi semel, cum trium annorum puer noctu inopinate quadam re (somnio malo?) excitatus essem et e meo in parentium cubiculum transcurrissem. Non puto ambos multo feliciore vita postea (i.e. post divortium) fructos esse, sed de hac re nemo nisi ipsi debeat iudicare.
Cotidie vespero ergo quasi particeps sum cenae nuptialis meorum parentium. Ad eos cotidie vespero propino: "Vivat Theresa, vivat Stanislaus! Vivat maritus, vivat nympha! Utinam semper felicissima vita fruantur!" Fortasse deus quidam me audiet tempusque praeteritum mutabit? Sed potest quis, etiam deus, res praeteritas mutare?
Tam solitariam ut ipsorum vitam ago. Nihilominus, ut ipsi, in hac vita felix esse conor. Valete, parentes mei dilecti! Vale pater in caelo, valeas et tu, mater in cubiculo trans parietem nunc dormiens!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz